In afwachting van de onrust

LUCA Camerata o.l.v. Michel Tilkin
Lara Cannaert, mezzosopraan

Charles Gounod: Petite Symphonie
Kurt Weill: Kleine Dreigroschenmusik
Kurt Weill: Songs
Jacques Ibert: Divertissement

LUCA Camerata is een ensemble dat het midden houdt tussen een kamermuziekensemble en een orkest, wat toelaat een geheel ander repertoire te verkennen. Voor dit programma werd voornamelijk geopteerd voor werken die in volle interbellumtijd tot stand kwamen, werken waarin de onrust van de nakende tweede wereldoorlog voelbaar is, waarin jazzinvloeden schering en inslag zijn. Buitenbeentje in dit programma is Petite Symphonie van Gounod, dat dateert van het einde van de negentiende eeuw en een van de belangrijkste negentiende-eeuwse composities genoemd kan worden voor blazersensemble.

Op het einde van de 19^de eeuw ondernam de Franse muziek een belangrijke wending en onderging daarbij diepgaande invloeden vanuit het neoclassicisme. Dat was vooral merkbaar in de muziek van bijvoorbeeld Bizet, Saint-Saëns, Gounod en andere jonge componisten. Het eerste deel van Petite Symphony van Gounod getuigt van een bijna Haydniaans aandoende sonatevorm, waar na een trage introductie een verhaal uitgewerkt wordt met een opening (met introductie van het hoofdthema), een doorwerking en een herneming van het thema. Het Andante Cantabile wordt vooral gekenmerkt door de expressieve fluitsolo, ondersteund door de verhaallijnen van hobo en hoorn. Het sprankelende Scherzo laat de volle sonoriteit van het ensemble tot uiting komen en eindigt als het ware in een volkse dans. In het laatste deel wedijveren de instrumenten onderling aan de hand van uitgewerkte melodielijnen.

Met Kurt Weill verhuizen we naar het 20^e-eeuwse Duitsland. Zijn muziek, die gekenmerkt wordt door de mix van stijlen, de stijlvreemde elementen en de drang naar constante vernieuwing, maakt van hem een pionier van het postmodernisme. Zijn muziek blijft boeien, is hedendaags en toch toegankelijk, ernstig maar ook doorspekt van humor en cynisme, wat ervoor zorgt dat we hem tot een van de belangrijkste 20^e-eeuwse componisten rekenen.

Met Divertissement van Jacques Ibert gaat het, zoals de titel al doet vermoeden, de speelse kant op. Divertissement, of ‘afleiding’, bestaat uit zes bewegingen, allemaal even gevat en humoristisch. De inleiding doet denken aan een miniatuurouverture bij een komische opera. Cotège doet het vermoeden rijzen dat de muziek een begrafenisstoet wil verbeelden, maar niets is minder waar. De muziek is levendig en energiek. Nocturne is bedachtzamer, de Waltz opnieuw scherpzinnig en bijna spottend met de traditionele walsvorm. Parade wordt gevolgd door een pianocadens, die de Finale aankondigt. Het werk eindigt wild en absoluut finalewaardig.